14 jaar waren wij

14 jaar waren wij toen we vaste verkering kregen en precies op de dag dat we 12 jaar verkering hadden gaven we elkaar het jawoord. Ons huwelijk werd bekroond door twee prachtige kinderen.
Na enige huwelijksjaren kreeg mijn man veel last van depressies, waar ik mijn vinger niet kon opleggen, ik kon er niet achter komen wat er nu eigenlijk aan de hand was.
Uiteindelijk bleek dat hij verliefd was geworden op een man. Hij kon zijn gevoelens voor mannen niet meer ontkennen, maar hield ook nog steeds van mij. Dit had ik niet aan zien komen. Ik liet mijn man kiezen, of hij ging door met de mannen of hij koos echt voor mij. Hij koos voor het laatste. Ik liet hem telefonisch afscheid nemen van deze man, waarbij hij tranen met tuiten huilde.
Daarna raakte ik in een shock blijkt achteraf, ik bleef in bed, kon alleen maar huilen en voor mij uit staren. Helaas kon ik wat ik meemaakte met niemand delen. Want hoe vertel je nu je vriendinnen, je zus, dat jouw man ook op mannen valt. Een soort van schaamte en eenzaamheid overviel mij. Ik huilde een jaar lang, ik wilde dood, maar durfde niet en als ik dan naar mijn kleine kinderen van 8 en 4 jaar keek, moest ik wel verder.
We pakten de draad weer op, want immers hij had voor mij gekozen, ook al was hij dachten wij biseksueel, maar hij beloofde er niets mee te doen. Hij probeerde echt wat van ons huwelijk te maken, de intimiteit nam zelfs voor enige tijd toe. Echter na een aantal jaren stond deze weer op 0. Ik ging steeds mijzelf mannelijker kleden, een stoere spijkerbroek, zelden droeg ik een rok en zeker geen hoge hakken, eigenlijk ter compensatie bleek achteraf, want ik dacht als hij nu alles in mij kon vinden, zowel het mannelijke als het vrouwelijke dan was dat toch ook goed?
Uiteindelijk kon ik niet meer, ik raakte gefrustreerd, ik kon weinig hebben, inmiddels onzeker over mijzelf en ik was eenzaam. Ik ging troost zoeken in de spiritualiteit en tijdens de cursus natuurgeneeskunde leverde ik tijdens een voetreflexbehandeling een innerlijk gevecht op en deelde toen mijn grote geheim wat ik al jaren meedroeg met de groep. Dat was moeilijk, maar er kwam wel veel meer ruimte bij mij, door het geheim te delen werd het ook lichter. Een paar jaar later heb ik het ook aan 1 vriendin verteld.
Uiteindelijk hebben we het eerst aan zijn ouders en broers verteld en daarna aan onze kinderen. Ondertussen gingen mijn man en ik naar de inloopavonden van Orpheus in Eindhoven, dit was voor zowel de homo, hetero als de bi, eigenlijk om te kijken wat nu het beste voor ons samen was, maar ook voor ons individueel. We wilde ervaringsverhalen horen, maar ook mensen ontmoeten in dezelfde situatie, want die begrepen je. Ik zag de worsteling van mijn man, zijn verdriet, hij wilde zo graag hetero zijn. Ondanks dat ik veel van mijn man hield werd ik verliefd op een andere man, die mij ook vrouw liet voelen, een heel andere ervaring dan wat ik tot nu toe gekend had.
Ook ben ik in de tijd dat wij naar Orpheus gingen naar een hetero weekend geweest, een van de mooiste weekenden die ik ooit voor mijzelf heb gedaan. Ik heb gelachen, gehuild, ik voelde mij begrepen, ik zag de strijd van de anderen en hoe zij er mee omgingen, en het belangrijkste was, ik werd meer bewust van mijn situatie. Ik liet hem op onderzoek uitgaan om uit te zoeken wie hij nu werkelijk was, hij ging daten. Met behulp van een psycholoog, want die hadden we inmiddels beiden, kwam hij erachter dat hij toch meer gevoelens voor mannen had, hij wist het nu zeker, hij was homo.
Ik wist dat ik degene zou zijn die de knoop moest doorhakken. Een scheiding volgde. En ik kan met een gerust hart zeggen dat ik hem heb losgelaten vanuit liefde voor hem, maar ook voor mijzelf.
Zo kregen we samen de kans om weer gelukkig te kunnen worden. De man waar ik verliefd op was geworden kreeg de “goedkeuring” van mijn man, gezien de omstandigheden had hij er wel begrip voor. Ze hebben een aantal keren samen gewandeld en een pilsje gedronken.
De band die we hadden is nooit verloren gegaan, heeft alleen een andere vorm gekregen. Nu hebben we een vriendschappelijke relatie met elkaar, hij is welkom in het huis waar ik nu woon met mijn echtgenoot, en wij in het zijne. Samen dragen we nog steeds zorg voor onze kinderen inmiddels 28 en 24 jaar. En wat ben ik trots op iedereen als wij met zijn allen aan tafel zitten als er iets te vieren is, en we ook echt allemaal samen kunnen zijn. Ons gezin is er alleen maar groter van geworden. Ik zou dit iedereen gunnen die in een Orpheus relatie heeft gezeten.

Edith

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Schuiven naar boven